۵ عادت بد در عکاسی

برای بسیاری از ما پیش آمده است که قبل از تشخیص یک راه جدید در عکاسی، خود را درگیر عادتها و رفتارهای بد کنیم. گاهی از اوقات شما حتی آن ها را نمی بینید ولی شاید آن قدر خوش شانس باشید که یک دوست با مهربانی آن ها را به شما گوشزد کند. بنابراین اجازه دهید که امروز یک نگاه تازه به این مسئله بیندازیم و شاید من بتوانم برای شما این دوست مهربان باشم. پنج عادت بد عکاسی که همین امروز باید ترک کنید

۱. تردید
یکی از این عادت ها تردید است. تردید کردن برای یک مدت طولانی مانع گرفتن یک عکس خوب می شود. شما به دو علت متفاوت ممکن است در گرفتن عکس دچار تردید شوید:

ترس از قضاوت مردم
ممکن است شما از طرز فکر مردم نسبت به خود نگران باشید . آیا تا کنون خواسته اید که از فرزند خود در حال گریه عکس بگیرید؟ این مناظر ارزشمند بایستی لحظه به لحظه ثبت شوند. یا اتفاق افتاده است که بخواهید از یک غریبه خوش قیافه در خیابان عکس بگیرید و تنها به این علت که ممکن است از طرف شخص مورد نظر ملامت شوید چند لحظه تردید کنید؟
یکی از بهترین سری عکس های خیابانی که من تا کنون دیده ام مربوط به زک آریاس (Zak Arias) است. با این که هنوز به دنبال پیدا کردن لینک و اسکن دوباره آن عکس ها هستم، اما باز هم به شدت هیجان زده ام. زک این عکس ها را با دوربین Fuji x۱۰۰ که دارای لنز های ثابت۲۳mm می باشند گرفته است (این لنز معادل لنز ۳۵mm در دوربین های با سنسور کراپ است (Cropped Sensor camera) بنابراین متوجه شدید که برای گرفتن این عکس ها او مجبور بوده با فاصله بسیار کم و آزاردهنده ای به سوژه های عکاسی خود نزدیک شود اما در این مورد او به هیچ وجه مردد نبوده است. لحظات ناخوشایند تنها به اندازه یک چشم بهم زدن هستند ولی این عکس های همیشه ماندگار استعداد این را دارند که زندگی را تغییر دهند و نشان می دهند که گفتگو های روزانه برگشت پذیر نیستند. با وجود عکس های زک من فکر می کنم که بایستی دوربینم را در شرایط نامناسب برای ثبت لحظات بکار ببرم (به عنوان مثال زمان غذاخوردن در بیرون به همراه خانواده).آتلیه عکاسی


آماده نبودن برای عکاسی در زمان مناسب
آماده نبودن دوربین می تواند شما را در لحظه عکس گرفتن دچار تردید کند. ممکن است هنوز دوربین را در وضعیت آماده قرار نداده باشید و یا حتی خودتان هنوز در وضعیت مناسب قرار نگرفته باشید. بنابراین دوربین خود را جهت استفاده در موقعیت مناسب که آمادگی عکاسی در آن را دارید تنظیم کنید اما اگر محیط اطراف شما همواره در حال تغییر باشد در این صورت شما دو گزینه برای انتخاب کردن دارید:
شما می توانید در دو مد اتوماتیک و نیمه اتوماتیک عکاسی کنید. من شخصاً مد اولویت با دیافراگم را ترجیح می دهم. این مد به این معنی است که شما باید دریچه دیافراگم را در وضعیت مناسب قرار دهید و خود دوربین سرعت شاتر را تنظیم می کند. اگرچه عکسبرداری در حالت کاملاً دستی همیشه ارجحیت دارد اما با این حال شما تمام آن چه که لازم است تا عکستان بهترین عکس ممکن باشد را انجام دهید و در تمامی این مراحل سعی کنید مانع ایجاد شک و تردید در وجود خود شوید.
همچنین عکاسی با فرمت RAW (عکاسی بدون فشرده سازی تصویر) به شما کمک می کند تا رنج وسیعی از تغییرات را بعد از عکاسی بر روی عکس انجام دهید بنابراین شما می توانید عکس هایی که کیفیت مناسبی ندارند را بعدا ویرایش و تصحیح کنید.


۲. ایزو خیلی پایین
یک عادت بد که بایستی ترک شود، ترس از بکار گرفتن تنظیمات ISO در سطح بالا می باشد. عکاسان زیادی اظهار کرده اند که این عادت را داشته و این عادت آنها از اینجا ناشی می شود که «نمی توانند سطح حساسیت دوربین شان را بالاتر از ۸۰۰ بگیرند». ترس از به کارگیری سطح بالای حساسیت به اندازه کفایت، می تواند خیلی شدید بوده و شما را به گرفتن عکس های مبهم و غیر واضح در شاتر با سرعت بسیار پایین هدایت کند و یا حتی مانع از عکس گرفتن شما شود. به دلایل زیر شما بایستی این عادت نادرست خود را در عکاسی کنار بگذارید:
ممکن است شما از این که تا چه حد زیادی می توانید از دوربین خود کار بکشید، متعجب شوید. اگر شما لنزهای سریعی دارید (مثلاً لنزی که بتواند پاسخگوی یک دیافراگم باز باشد)، از تمام قابلیت های آن استفاده کنید. سپس ایزو را تا جایی که برای گرفتن عکس نیاز دارید، بالا ببرید.


این روزها نرم افزارهای ویرایش عکس، نتایج نامطلوب به کارگیری سطح حساسیت بالا را به خوبی کاهش می دهند.
نویز دیجیتال خیلی هم بد نیست. حتی برای بعضی از عکاسان این مورد مطلوب نیز هست. در واقع بسیاری از ما در عکاسی این ذرات را اضافه می کنیم بنابراین اگر شما یک عکس با سطح حساسیت بالا دارید که اصلاح شده آن در نوع سیاه و سفید بهتر بنظر می رسد، این کار جدید را امتحان کنید و تمامی نویز موجود در عکس را به عنوان این دانه های ریز به تصویر بکشید.
در حال حاضر این نظر وجود دارد که در دوربین های فول فریم، سنسورها میزان نویز کمتری تولید می کنند. این طرز فکر باعث شد که من اغلب اوقات دوربین با سنسور کراپ (Cropped Sensor Camer) خود را برای مواقعی که نیاز به سطح حساسیت بالا داشت به کار نبرم. ولی بعد از این که یک دوربین فول فریم گرفتم سنجش هایی بین سطح حساسیت عکس های گرفته شده با دو دوربین انجام دادم که بسیار شگفت انگیز بود چرا که هیچ تفاوت اساسی بین دو عکس وجود نداشت و نگرانی من بی مورد بود.
منبع: افتابیر